’s Morgens weer vroeg op, ze haten mij al in de hostel vermoed ik. Markt voor eten en drinken, valies maken en de bus op naar het busstation. Ik vraag aan de kassa van mijn busmaatschappij of mijn online ticket voldoende is en ze zegt “Pieter”. Blijkbaar wordt er hier niet veel online geboekt. Nog even betalen voor het gebruik van het busstation (serieus) en dan half uurtje later een gammele bus op.

Er komt een oude dikke Boliviaan naar mij zitten, dat wordt geestig. Drie uur later rijdt de bus een grindweg op (het is een thema hier), maar stopt dan en de chauffeur geeft ons 20 minuten om te eten. Ik spurt naar de wc want ik moet al 3 uur pissen, maar wordt op snelheid gepakt door een paar oude dames die wel gewoon zijn om op 3000 meter te bewegen. Het tweede deel van de rit is even leuk als het stuk tussen Villa Montes en Tarija. De chauffeur rijdt als een gek, helemaal fan van inhalen in blinde bochten, de oude vent naast mij maakt er zich druk om. En dan begint hij te praten tegen mij, helaas versta ik er geen hol van. “Eh, no entiendo” is mijn standaard reply als hij even stopt met spreken. We krijgen er wel iets uit, maar na een half uurtje brokkelen beslissen we samen om ermee te stoppen. De landschappen hebben intussen wel andere vormen aangenomen. Overal bergen, met wat cactussen en dorre bomen, droge boel hier. In Tupiza ben ik blij te merken dat het een klein stadje is en ik kan te voet naar het hotel. En ik merk direct dat ik nog eens 1000 meter gestegen ben. Maar ook: eindelijk douchen! ‘s Avonds verken ik de buurt wat en ga ik op zoek naar een bankautomaat, want ik heb veel geld nodig. Ik ga van hieruit de tour naar Uyuni doen en met de 70 euro in Boliviaanse dollars ga ik niet toekomen. Maar dat valt wat tegen. De eerste automaat geeft een blauw scherm met P___ voor de wisselkoers en reageert niet direct, de volgende automaat lust mijn kaart niet en de andere automaat ook al niet. Lichte paniek. Ik doe alles nog eens over met mijn credit card, maar dat geeft hetzelfde resultaat. Not good. Ik heb dan wel wat backup cash bij, maar dat houd ik liever als backup, al zijn ze hier wel fan van dollars. Ik ga beetje kip met frieten eten want dat kost geen geld hier. Daarna ga ik toch eens terug naar de bluescreen automaat, bij het blauwe scherm tik ik overal op het scherm en als bij wonder gebeurt er plots iets. De knoppen staan er wel, maar zijn niet zichtbaar. Tis helaas niet de juiste knop en ik moet opnieuw starten. Bij mijn derde poging slaag ik erin om de juiste knoppencombinatie te vinden op het lege scherm en rolt er geld uit. Victorie! Nu ik terug geld heb, ga ik een ijsje eten. Ik heb dan wel nog niet genoeg om de tour te betalen, maar ik heb alvast de code gekraakt en ik kan met een gerust hart slapen.

’s Morgens heb ik nog steeds niet gehoord van de tour organisator, dus ik stuur em een berichtje. Na het ontbijt vertrek ik naar de Cañon del Inca, een canyon met mooie rotsformaties. Tis wel eerst 4 kilometer over de weg, die al vlug grindweg wordt. In het stad beginnen er helaas 2 honden, een scheper en een lassie, mij te volgen, als in, ze lopen 20 meter voor mij uit, lastig om weg te jagen. Hoe verder ik ga, hoe dichter ze bij mij komen lopen en als ik aan de Puertas del Diablo ben, is er eentje achter mij aan aan het sjokken. Als ik gevraagd heb dat die mee zouden gaan. De Puertas del Diablo zijn direct een mooi begin van de rotsformaties, 2 platen recht uit de grond met een stuk uit. Ik vind een lege waterfles in de vuilbak en maak een provisoir waterbakje voor de honden en geef ze wat van mijn backup watervoorraad en rust wat in de schaduw.

De zon geeft hier ook goed. Vandaar is het verder naar Los Machos, een aantal pilaren die op een penis gelijken, en uiteindelijk Cañon del Inca. In de canyon staat er klein beetje water, geen idee waar dat van komt, maar de honden vinden het wel zo fijn en drinken zich te pletter. Ik wil de canyon wat ingaan, maar kom al direct voor een redelijke klim te staan, die ik niet direct zie zitten. Loopt er 1 hond weg, en staat die plots boven mij. OK, die is hier al eens geweest denk ik. Ik loop de canyon wat verder in, maar bij de volgende klim pas en keer ik op mijn stappen terug. Terwijl ik even pauzeer en mij volledig inpak tegen de zon, komt er een groep met paarden toe, een typische uitstap hier. Het intrigeert de honden en ik hoop dat ze met hen meegaan, maar ze staan al vlug terug naast mij. In mijn ooghoek zie ik plots een bekende beweging, zie er hier gewoon een colibri. Er leeft hier duidelijk meer dan ik voor mogelijk hield.

De terugweg is even mooi als de heenweg en de landschappen net iets anders. Nadat ik mijn laatste backupwater aan de honden gegeven heb, is het linea recta terug naar de stad. In het centrum verontschuldig ik mij tegen een local wanneer de honden net niet in hun kuiten happen, zo dicht lopen ze erachter. We slaan een praatje over Tupiza, La Paz en mijn reizen, vooral de kinderen zijn daarin geïnteresseerd. Ondertussen ben ik al 1 hond kwijt, maar lassie blijft mij trouw volgen. Uiteindelijk passeren we aan mijn hotel, waarbij ik afscheid neem van de Bolivianen en lassie achterlaat aan de voordeur. Als ik passeer aan de receptie, zie ik hem over en weer draaien voor het gebouw. Ik hoop dat hij er niet meer zit als ik gedoucht ben. Voor de lunch stek ik binnen in een churrasceria, waar ik een veel te grote steak krijg (had ik niet gezegd voor 1 persoon?), die ik niet volledig op krijg (ik had toch beter die hond bijgehouden). Daarna wat chillen, even in het zwembad (ja, dat hebben ze in deze droge omgeving wel, geen idee van waar het water komt). Ondertussen heb ik ook even gepolst bij het hotel voor een andere tour naar de Salar de Uyuni want nog steeds niets gehoord van mijn originele organisator en ja, die kunnen wel iets doen binnen 2 dagen normaal gezien. Ik check nog even waar de sunset spot is en loop dan door de andere kant van het stad. Net als ik aan het paadje kom dat naar de bergtop loopt, stopt er een tuktuk met 2 Fransen, die hetzelfde plan hebben. Het is even zoeken naar het paadje, maar we zijn al vlug op weg, wederom al puffend wegens het gebrek aan zuurstof. Boven zien we dat de wolken een rol gaan spelen, en niet de goede. We slaan een praatje, in het Engels, en nadat we de zon 2 seconden hebben gezien tussen de wolken en de bergen, gaan we terug. We delen de tuktuk en ze geven nog mee dat Bolivie een land is dat fan is van Visa, maar niet van Mastercard en Maestro. Dat verklaart de bankautomaat problemen.

Ik had eigenlijk geen plan voor vandaag, maar aangezien ik gisteren niet ver in de canyon geraakt ben, ga ik dat deze keer opnieuw doen, maar dan van de andere kant. Er is wel iets met dammen, maar dat zie ik wel als ik er ben. Eerst schrijf ik mij nog in voor de tour van morgen, want die gaat zeker door. Daarna op weg, waarbij ik erin slaag geen honden op te pikken. Tis weer een lange aanloop, die eindigt op jawel, een dam van 2 meter. Maar hier is een wegje rond. Ietwat verder is er een dam van 4 meter, met rechts ervan wat rotsen, die wel uitnodigen om erover te klimmen. Eens erop kijk ik naar beneden, de downclimb hier is toch niet zo interessant. Het plan was om even de canyon in te gaan en dan terug te keren. Als ik op de GPS kijk, zou het 5km zijn naar de andere kant, waar ik gisteren stond, al geeft die ook aan dat het 2.5 uur gaat duren. De route volgt de canyon, maar hier en daar is er een splitsing en een beetje klauteren ook. Het blijft stijgen en dus ook puffen. Uiteindelijk gaat het terug over in wandelen en het landschap trekt wat open, wat mooi zeg. Overal rode en bruine rotsen, cactussen, bomen, hier en daar een vogeltje. De route blijft wel lastig en niet altijd even gemakkelijk te volgen, maar uiteindelijk sta ik boven op het punt tussen de 2 canyons.

Ik sukkel een eind om de juiste route naar beneden te vinden en ook al is het een canyon wandeling, ik twijfel om er gewoon in te duiken. Er is echter geen andere weg te vinden, dus al klauterend en afspringend ga ik verder. Het blijft zoeken naar de juiste manier om bepaalde plekken af te dalen, maar er is hier vroeger veel zout afgezet door het water en dus zijn er hier en daar witte plekken van vorige wandelaars, dat helpt enorm. Na wat nagelbijten, twijfelen, klimmen, springen kom ik uiteindelijk aan het eind van de canyon en vraag ik mij hardop af hoe de eerste hier ooit doorgekomen is. De terugweg ken ik al van gisteren en een beetje later ga ik binnen bij de “Italiaan” voor een grote pizza en een kan ananassap. Met een lichte indigestie laat ik mij vallen in het zwembad om af te koelen. Daarna nog wat shoppen voor snacks en extra water. Ik ontmoet een andere persoon die voor dezelfde tour geregistreerd is, die mij laat weten, in het Hollands, dat er toch niet genoeg volk was en dat we met een andere organisatie gaan. Ik zal ervan uitgaan dat het in orde is, want die is een van die dingen dat ik al zo lang naar het uitkijken ben. Meer daarover in de volgende blogpost.

---

Nota van de auteur: Geen.