Intermezzo
Op de Galapagos heb ik mij niet ingehouden, zoals gepland, en heb ik er een derde van mijn budget doorgedraaid, zoals gepland. Maar vanaf nu ga ik in budget mode. Ik ben sowieso al geen grote spendeerder, maar nu moet het toch wat zuiniger. Ik herinner mezelf eraan dat Zuid-Amerika iets duurder is dan Zuid-Oost Azie en neem me voor om geen domme dingen te doen. Slaapzalen zijn OK, maar geen krotten, gammele bussen of halfgekookte maaltijden.
Aan de luchthaven opteerde ik dus niet voor de $25 taxi, maar voor de budget versie: $8 bus (nog niet de goedkoopste optie), gevolgd door een 20 minuten wandeling, een $0.25 lokale bus, een extra 10 minuten wandeling (ondertussen is het al donker) en nog een $0.25 lokale bus. De vlucht zelf was redelijk bumpy, zoveel turbulentie heb ik nog niet gehad. Ik had gelukkig mijn koffie al gekregen toen het begon. Onderweg kregen we ook nog Cotopaxi te zien, die met zijn net geen 6000m boven het wolkendek uitstak.
Daarna volgde een blij weerzien met mijn Ecuatoriaanse familie, een heerlijk avondmaal, mijn beste Spaans terug bovenhalen (wat ik niet geoefend had op de Galapagos helaas) om mijn verhalen te vertellen. De gastvrouw verklaarde mij zot toen ik over mijn budget busreis vertelde, want dat is niet veilig als het donker is. Niet dat ik mij onveilig gevoeld heb, maar ik was dan ook moe en had honger.
Toen ik even polste of er een dokter in de buurt was, viel er even een onwennige stilte, gevolgd door een explosie van bezorgheid. Ik had al een paar dagen een ontsteking en/of abces op mijn voet en dat leek maar nie weg te gaan. Een uur van discussieren, mogelijkheden overlopen, rondbellen, mijn voet bekijken, … later was het plan gemaakt: ‘s morgens zouden Laura en ik samen naar de lokale medische dienst gaan. Zo gezegd, zo gedaan, om 6u30 was ik fris, monter en lichtjes gestresseerd klaar voor mijn eerste Zuid-Amerikaanse dokter. Santiago voerde ons naar het Centro de Salud. Daar volgde een resem Spaans, die ik naar best vermogen probeerde te volgen (laat ons zeggen dat ik 35% begreep). Het kwam erop neer dat we bij de dokter mochten om 7u15, die dokter zei dat het een abces was (1 punt voor dokter Google, al heb ik dat niet vermeld), de verpleegster kuiste daarna het abces uit (dat doet nogal eens een beetje heel veel pijn, maar hoe zeg je dat ook weer in het Spaans), ik kreeg antibiotica (4 per dag, te beginnen om 5u ‘s morgens) en brufens én ik mocht mijn reis verderzetten zonder enig probleem. Todo bien dus.
Ik was zo blij dat ik volledig vergeten was dat we niet betaald hadden. Laura wist me echter te vertellen dat je in Ecuador niet moet betalen voor kleine zaken als deze, de sociale zekerheid is hier gelijk ook zo slecht nog niet. Het feit dat Laura mij geregistreerd heeft op haar adres, zal wel geholpen hebben, want ik ken weinig reizigers die aangesloten zijn bij de Ecuadoriaanse sociale zekerheid.
Al bij al een geslaagde onderneming, met dank aan Laura en Santiago! Zonder hen zou het een pak lastiger en duurder geweest zijn, zoals die keer dat ik “bar disease” had in Cambodia, of appendicitis in Borneo. Maar nu is het 10u en ik heb nog een hele dag voor de boeg. Eerst wat opzoekingswerk en boekingen voor de volgende dag, dan naar de outdoor shop voor een nieuw zakmes, niet Zwitsers, wel scherp en stevig. Na een goedkope lunch ga ik nog even naar de winkel, voor tandpasta en wat fruit dat ik nog niet ken. Daar vind ik ook koekjes van Jules Destrooper, ideaal kado voor mijn reddende engelen lijkt mij. Als ik ook nog een bloemenwinkel vind, denk ik dat ik terug naar mijn Ecuatoriaanse moeder kan.
’s Avonds geniet ik van een uitleg over het fruit en een fijn avondmaal, opgeluisterd met leuke gesprekken rond een vaas met verse bloemen en Belgisch koekjes. Daarna is het tijd om mijn rugzak te maken voor mijn eerste bestemming op het vasteland. Dat wordt Mindo, voornamelijk gekend voor het cloud forest (mistig bos?) en zijn vele vogels, maar meer daarover in een volgende post.
Nota van de auteur: foto’s van mijn voeten heb ik achterwege gelaten. De mensen die geïnteresseerd zijn, kunnen een medische encyclopedie raadplegen.
Aangezien mijn blogposts een kleine maand achterkomen, wat actuele info: ondertussen lees ik in de kranten dat Europa en de US half in paniek zijn, een aantal toeristen en reizigers hier ook, hoor ik, bang dat ze niet meer gaan kunnen terugkeren. In Centraal Amerika hebben er al een paar landen hun grenzen gesloten. Binnen enkele dagen ga ik de grens met Peru oversteken, in de hoop er te zijn voor ze die sluiten voor Europeanen.