Ik heb mijn kamer wat opgeruimd vandaag.

In Belgie heeft Hanne haar vader de ambassadeur geïnterpelleerd en hij heeft wel een duidelijk antwoord gekregen, met de info die we al een paar dagen aan het vragen zijn. Korte versie: er zitten niet genoeg Europeanen in het verre noorden van Peru om een binnenvlucht naar Lima te organiseren, en als je niet in Lima zit, kun je niet naar huis.

Verder heb ik Pieter en Julia gezien via Whatsapp, dat was een opsteker. We zijn al 2 maand aan het communiceren via chat, email e.a., we hadden afgesproken om de week van Pasen samen op reis te gaan in Peru. Dat zal redelijk zeker niet doorgaan, maar ik hoop ze wel in levende lijve te zien rond die periode (vroeger mag ook).

Ik zie hier en daar al wat frustratie over de situatie doorsijpelen bij sommige mensen. Ik merk ook bij mezelf dat het wat lastiger wordt. Voorbij de stad lonken de bergen, waar ik een paar dagen zou kunnen gaan wandelen. Het constante lawaai begint mij tegen te steken, elk gesprek wordt versterkt door de constructie van het gebouw. Ik ga mij meer afzonderen, wat gelukkig mogelijk is in mijn kamer. Ik denk, met spijt, terug aan die binnenlandse vlucht in Zuid-Afrika waar Bart me even zijn noise-cancelling koptelefoon leende, maar die ik niet gekocht heb. Maar de leuke herinneringen aan die reis komen ook terug.

Nog wat yoga doen …