Busritje, of wat.

Slecht geslapen natuurlijk, van de stress. Om 8u verzamelen de Duitsers, die gaan met de bus verder het binnenland in, maar worden van daar, via Chili, naar Duitsland gevlogen. Daarna is het onze beurt. Valies ligt klaar, nog wat aanpassingen en alle snacks en eten in de dagrugzak proppen. Daarna eet ik mijn overschot pasta op, maar dat is wat veel dus een slecht idee.

Er is superveel volk rond onze bus, er worden foto’s genomen door de toeristische dienst, het is duidelijk een goed moment voor een beetje promotie. Wel te begrijpen want toerisme gaat even stilliggen, dus kun je maar beter goed in het nieuws komen met wat je doet voor je toeristen in tijden van crisis. Ik grijp de plaats met beenruimte in de bus, das de laatste rij, met zetels die niet kunnen versteld worden, naast een paar dozen waarvan de inhoud niet gekend is en een paar wandelstokken ter hoogte van mijn hoofd. Al vlug werd duidelijk dat dat geen beste keuze was, maar we zijn op weg!

De bochtige en hobbelige weg, samen met de overdaad aan pasta, zorgde ervoor dat ik deze keer wel last had van reisziekte, maar ik kon mijn eten binnenhouden. Genieten van het mooie landschap zat er echter niet in de eerste uren. Ogen dicht en diep ademhalen. Als dat wat over was, greep ik naar de beste manier om een busrit door te brengen: de Nerdland podcast. Al vlug zat ik met een glimlach op het gezicht naar buiten te staren. Dat Salti, mijn nieuwe maat, mij porde in elke bocht naar links, schreef ik toe aan zijn aanhankelijke aard.

Onderweg waren er checkpoints, maar we moesten onze eigen papieren geen enkele keer bovenhalen, je vraagt je af waarom iedereen al die moeite moest doen, met de bijhorende stress. Af en toe kregen we zelfs een politiepatrouille, waardoor we vlugger voorbij de checkpoints konden, het blauwe zwaailicht in je ooghoek moest je er dan maar bijnemen.

De chauffeurs zochten een plaats om iets te eten, maar dat bleek nergens mogelijk te zijn. Wat later vonden de chauffeurs zelf een restaurantje dat toch open was, helaas was de rijst op en was er enkel kip met frieten (en niet de goede frieten). Ik vond er zelfs wat ontvangst voor mijn Peruaanse simkaart en kon ik bericht naar Pieter & Julia sturen over onze voortgang. Daarna gingen we weer op weg, meer Nerdland voor mij. Ik deed vele pogingen om een goede slaappositie te vinden, maar dat mocht niet echt baten. Ik moet uiteindelijk toch in slaap gevallen zijn, want ik had zelfs een bericht van Pieter gemist. Bij het ontwaken leek er al een pak meer verkeer op de weg te zijn, een teken dat we bij de hoofdstad aan het komen waren, vermoedde ik. Uit de ramen zagen we ongeloofelijke duinen aan de ene kant en de wilde ocaan aan de andere kan. Ik wil zo wel meer ontwaken, maar dan zonder de minibus, gekraakte rug, …

Onze chauffeurs hadden duidelijk hun huiswerk niet gedaan, want het duurde nog 3 uur voor iedereen aan zijn verblijfplaats (hostel, airbnb, …) afgezet was, en dat met behulp van een lokale politieagent, met Google Maps.

Ik was blij om Pieter en Julia te zien, al had ik wat moeite om mijn blijdschap te tonen wegens te moe/groggy/versleten. Een paar koffies en een douche later was dat al een pak beter. Een deel van deze reis was om hen te bezoeken, blij dat ik dat alsnog kan doen, al had ik het liever onder andere omstandigheden gedaan.

Nog vlug de informatie naar de ambassade sturen voor de vlucht van zaterdag, een airbnb in Gent boeken voor de 15daagse zelfquarantaine die zondag begint (waar ik mijn mentale gezondheid waarschijnlijk ga verliezen, maar ik zal niemand besmetten met corona, bluts met buil zeker?). Dan eindelijk tijd om bij te praten!

---

Géén foto van mijn kamer vandaag, want ik ben er niet meer!